Niet

Zeiken

---

Laat vertrekken betekent hard trappen als je de pont moet halen. De eerste naar de NDSM-werf voer net weg; de tweede – naar de Distelweg - maakte geen haast, maar was wel een schatje (IJveer 35); de derde haalde ik en die bracht me naar Stavoren. “Ik wil geen regen vandaag,” zegt een bemanningslid. Ik ben het met hem eens. Wel de mooie wolken, niet de druppels. En zo was het ook.

Het is zo'n onderwerp waarbij de angst om een ouwe zeur te worden steeds om de hoek gluurt. “Er heeft zich blijkbaar al lang een paradigmawisseling voltrokken,” van “men geve geen overlast,” naar “je schikt je maar,” schreef Marjoleine de Vos in NRC-Handelsblad van 7 september. Ik herken het. Zij heeft het over kinderen. Maar dat is toch een bepaald soort categorie. Van festivals tot verkeersdeelnemers die doen wat hen goeddunkt overal is de verschuiving van zienswijze zichtbaar.

Ik moet de neiging onderdrukken om te schrijven dat als je de samenleving steeds meer gaat benaderen als een verzameling individuen dat je dan niet gek moet opkijken dat men zichzelf gaat ontplooien en anderen zich daar niet aan moeten storen. Maar je kan je jezelf natuurlijk ook ontwikkelen en toch ook rekening met anderen houden.

Het afgelopen weekend las ik weer eens een boek. Nou ja boek, een dunnetje, een toneelstuk door Mark Haddon, Polar Bears. Ik lees me de afgelopen jaren boek-voor-boek door zijn werk vol empathie voor niet gewone mensen – en zijn we dat als we eerlijk zijn niet allemaal - heen. Dit kreeg ik nog voor mijn verjaardag. Wat is filosofie en wat wijsheid en medeleven of bevoogding? Hoe weet je dat je iemand kent? Er zijn zinnen die ik herken uit mijn eigen hoofd, maar nooit uitspreek. Dat waan en werkelijkheid moeilijk uit elkaar te houden zijn, stoort recensenten. Ik vond het toneelstuk er iets extra's door krijgen om op te kauwen.

Een artikel uit de Financial Times over Syrië. Lees maar. Zo moet het gaan denk ik. Vorige week kreeg ik een brief van een vredesactivist die stelde: “Is (beperkt) militair ingrijpen per se een groter kwaad dan niet ingrijpen?” Hij stelt de verkeerde vraag. Het doel (vrede) hoort centraal te staan in de vraagstelling, niet de methode. Door deze wijze van vragen gaat het een beetje op een val lijken om je een militaire oplossing in te lokken. Gelukkig kan je in een van 's wereld invloedrijkste kranten lezen dat het ook anders kan. Deze week nam ik oorlogisgeenoplossing.blogspot.nl op mijn lijstje te volgen blogs.

Sporen op het strand

Ongerept strand

van mijn kindertijd

het grauw gele zand

verdwenen onder sporen

van fietsers, SUV's en

zeilwagens.

Kwallen lagen er

moesten mee naar huis

roodverbrande benen

een pijnlijke rug

puur eenzaam genot.

Over is gebleven

irritatie

over wat niet meer is

- door wat nog niet was -

de leegte.

Wat groots is

verniel je niet

met crossen en gescheur.

Plezier om de

wijdsheid blijft.

Hoe kijkt een kind van nu

in de golven met diezelfde kracht

aanrollen met zeesterren, schelpen

kwallen in hun buik?

Kijk naar dat gezicht.

De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.

Toen ik deze uitvoering van House of Wasps hoorde, dacht ik: als ik om het even welke muziek zou kunnen maken dan zou het dit moeten zijn. Het past me als een jas. Daarna merk je al snel weer dat je ook in andere muziek glijdt.