Fragmenten
Heel goed weet ik niet hoe ik het stukje voor vandaag moet schrijven. Al voordat ik vertrok was er een eentje af. Dat ging over dat ik hopeloos ouderwets ben en de massa-evenementen ontvlucht die om mijn huis plaatsvinden. Alleen voor Pluk de Nacht heb ik wel sympathie.
Een tweede stukje ging over herinneringen; de naam van de vrouw naast me in de trein, waarmee ze haar mobieltje opnam. Ik kende hem van vroeger. Ik was toen 7-10 jaar oud. Een andere herinnering: We kwamen langs een spoorwegovergang waar mijn vader en ik stonden als hij me op zondagavond wegbracht naar de trein in Roosendaal (18-22 jaar oud). Ik zag ons nog staan.
De trein eindigde zijn reis in Goes. Dieven hadden het koper weer weggehaald bij Arnemuiden. Dat is tussen daar en Middelburg. Mijn fietstocht werd er 12 kilometer langer en anders van. Ik kwam een pont tegen over het Veerse meer tussen Wolphaartsdijk en Kortgene. De pont nam zijn tijd om te vertrekken.
In Rockanje besefte ik dat ik de Fast Ferry van 17.25 uur niet meer zou halen. De vertrektijd van de volgende had ik verkeerd opgeschreven: 18.55 uur. Ik zag die van 18.25 net wegvaren toen ik aankwam. Ik moest een uur wachten. Op het aanlegponton schraapten twee Belgen met een schop de mosselen van de wand in een kruisnetje een meter onder water. Beide hebben een blow in de mond. Tientallen kilo's gaan mee naar België. Volgens een van hen zit er een klein meervalletje – “hij is visserman,” zegt de ander – in het net.
Twee alinea's worden het, beloof ik een priester met boordje en vrijetijdsuniform en zijn moeder in de trein op de heenweg. “Schrijf u? Mijn man schrijft historische romans.” Ze kwamen in 1986 uit Zuid-Afrika. Voor hen het hoogtepunt van de Apartheid, waar ze tegen waren. “Het was toen wel beter dan nu. Zelfverrijking daar doen ze nu aan. Mandela deed het al. Dat heb je met Communisten. Vrouwen zijn nu slaven.” Het gesprek eindigde in mineur. Dan liever die vrouw op de pont die me er op wees dat er fietsonderbroeken te koop zijn.
De sfeer in de stad toen ik terug kwam, was best prettig met de lichtjes op het IJ. Dit ontvluchten was niet nodig geweest. “Een onvertroebeld vermogen bewaren om van het leven te genieten, is een uitzonderlijke morele en psychologische prestatie. (…) Het is een beloning van de eigenwaarde,” schrijft Amy Rand in Gesprek tussen …* opgenomen in het boek dat ik las totdat ik met de priester en zijn moeder. Ik had van begin tot eind een levendige dag.
* Amy Rand, Gesprek tussen Francisco d'Asconia en Hank Rearden, opgenomen in Hoe te beminnen, Machteld Allen (red) [Amsterdam, Meulenhof, 2007, pp 224)
Oppervlakkig
als het buitenbad opent
gaat de zon al lager staan
aan de andere kant van de globe
door de bolling zie je het niet
je moet het willen weten
wegkijken maakt oppervlakkig
Woon je in een volkswijk van Athene
kan je niet weg, spaarrekening is leeg
reders varen wel met schatten
naar veilige haven
bankiers weten beter de weg in Zurich
dan in Monastiraki
Woon je in Goma, Oost-Congo
dan trekt zo nu en dan de oorlog
langs je hut, over vrouw en kinderen
en kan niet vluchten naar het verre Noorden.
Wegkijken maakt
een klein stukje aarde beter
zelfs dat weet ik niet zeker
Als het hier dag is,
is het daar ook dag.
Een tweede stukje ging over herinneringen; de naam van de vrouw naast me in de trein, waarmee ze haar mobieltje opnam. Ik kende hem van vroeger. Ik was toen 7-10 jaar oud. Een andere herinnering: We kwamen langs een spoorwegovergang waar mijn vader en ik stonden als hij me op zondagavond wegbracht naar de trein in Roosendaal (18-22 jaar oud). Ik zag ons nog staan.
De trein eindigde zijn reis in Goes. Dieven hadden het koper weer weggehaald bij Arnemuiden. Dat is tussen daar en Middelburg. Mijn fietstocht werd er 12 kilometer langer en anders van. Ik kwam een pont tegen over het Veerse meer tussen Wolphaartsdijk en Kortgene. De pont nam zijn tijd om te vertrekken.
In Rockanje besefte ik dat ik de Fast Ferry van 17.25 uur niet meer zou halen. De vertrektijd van de volgende had ik verkeerd opgeschreven: 18.55 uur. Ik zag die van 18.25 net wegvaren toen ik aankwam. Ik moest een uur wachten. Op het aanlegponton schraapten twee Belgen met een schop de mosselen van de wand in een kruisnetje een meter onder water. Beide hebben een blow in de mond. Tientallen kilo's gaan mee naar België. Volgens een van hen zit er een klein meervalletje – “hij is visserman,” zegt de ander – in het net.
Twee alinea's worden het, beloof ik een priester met boordje en vrijetijdsuniform en zijn moeder in de trein op de heenweg. “Schrijf u? Mijn man schrijft historische romans.” Ze kwamen in 1986 uit Zuid-Afrika. Voor hen het hoogtepunt van de Apartheid, waar ze tegen waren. “Het was toen wel beter dan nu. Zelfverrijking daar doen ze nu aan. Mandela deed het al. Dat heb je met Communisten. Vrouwen zijn nu slaven.” Het gesprek eindigde in mineur. Dan liever die vrouw op de pont die me er op wees dat er fietsonderbroeken te koop zijn.
De sfeer in de stad toen ik terug kwam, was best prettig met de lichtjes op het IJ. Dit ontvluchten was niet nodig geweest. “Een onvertroebeld vermogen bewaren om van het leven te genieten, is een uitzonderlijke morele en psychologische prestatie. (…) Het is een beloning van de eigenwaarde,” schrijft Amy Rand in Gesprek tussen …* opgenomen in het boek dat ik las totdat ik met de priester en zijn moeder. Ik had van begin tot eind een levendige dag.
* Amy Rand, Gesprek tussen Francisco d'Asconia en Hank Rearden, opgenomen in Hoe te beminnen, Machteld Allen (red) [Amsterdam, Meulenhof, 2007, pp 224)
Oppervlakkigals het buitenbad opent
gaat de zon al lager staan
aan de andere kant van de globe
door de bolling zie je het niet
je moet het willen weten
wegkijken maakt oppervlakkig
Woon je in een volkswijk van Athene
kan je niet weg, spaarrekening is leeg
reders varen wel met schatten
naar veilige haven
bankiers weten beter de weg in Zurich
dan in Monastiraki
Woon je in Goma, Oost-Congo
dan trekt zo nu en dan de oorlog
langs je hut, over vrouw en kinderen
en kan niet vluchten naar het verre Noorden.
Wegkijken maakt
een klein stukje aarde beter
zelfs dat weet ik niet zeker
Als het hier dag is,
is het daar ook dag.
De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.
5 opmerkingen:
Mooi stuk en foto's.
Maar mensen willen altijd zo veel mogelijk voor niets uit de steeds schaarsere natuur helen.
Inderdaad namen ze mossels mee genoeg voor 15 personen. Tussen die mossels leven heel veel beestjes en die zijn dan toch hun leefgebied kwijt. Toch heb ik me er niet aan gestoord. Er zijn in die omgeving - havengebied - heel veel plekken waar ze zeker te weten ook groeien en waar je niet bij kan.
Mooi overzicht vanuit het Zeeuwse.
Prachtig! Ademloos gelezen en bekeken.
Het is een fijne tocht om te maken langs waterwerken, duinen en strand. In het donker tussen Noordwijk en Zandvoort door de duinen was ook heel apart.
Een reactie posten