 |  |
ramboetan
“U moet anders rijden,” zegt de man naast me op het bankje aan het Nuldernauw, “via Putten, Elspeet, Emst en Twello. Die route loopt door het bos.” Dat laatste deed de mijne via Apeldoorn ook, maar ik ben af-en-toe wel in voor iets anders. Bovendien was deze van de man iets korter en dat kwam goed uit.
Ik bleef langer zitten dan gepland. We hadden het over eten. Dat is is één van mijn lievelingsonderwerpen. De man en zijn vrouw – die er ook zat – verheugden zich op de melkmoes. Het is een stevig traditioneel Veluws gerecht dat de volgende dag uit de ketel zou worden verkocht. Zij had hem het liefst warm, hij het liefst koud.
Via de smakeloze aardbeien en tomaten kwamen we vervolgens op het fruit uit Zuidoost-Azië. “Zoveel aanbod en zo lekker.” De aarbeien worden in Maleisië geteeld hoog in de bergen en zongerijpt. De ramboetans werden opgehemeld. We hadden het over de doerians die in juni in stapels te koop liggen aangeboden. De man had hem geproefd. De vrouw had hem laten liggen.
Dat veel van dit fruit ook in Nederland te koop is, wilde er niet in. Bovendien zijn de tomaten met een vlekje, maar ook met smaak, en zoete rijpe aardbeien te koop bij veel van de kleine Marokkanse supermarkten. “Die hebben wij hier op de Veluwe niet. Hier is het wat de boer niet kent, dat vreet hij niet.” Klagen over smakeloosheid is leuk en veilig genoeg om niet naar een oplossing te willen zoeken.
Ze aten in de bush van Maleisië rijst met groente en vis, bereid in een bamboekoker. Hier op de Veluwe moet je niet gekker willen dan AH, Plusmarkt of Coop. Ja ganzelever dat dan weer wel. De man was jager. Vanuit Ermelo is Spakenburg ver genoeg. Dat de meeste mensen op de Veluwe nu ook wel eens rijst eten of pasta, wordt niet gezien als een verschuiving van gewoontes. Alles ligt vast.
Ik vraag me af hoe het zit met de rozijnen in de melkmoes? Wanneer werden die in Nederland voor het eerst gegeten en waar kwamen ze vandaan. Ik vraag het per mail aan Rob van der Meer. Hij stond tien jaar geleden bekend als rozijnen liefhebber pur sang. (De mail kwam onbestelbaar terug.) Vermoedelijk waren het de Romeinen al die de gedroogde druif introduceerden. In de 17e eeuw kwan hij vooral uit Spanje.
Het duurt even voordat ik het gesprek met de man en vrouw kan plaatsen. Ik houd het op regionaal conservatisme met een luxe geglobaliseerd randje.
Ik bleef langer zitten dan gepland. We hadden het over eten. Dat is is één van mijn lievelingsonderwerpen. De man en zijn vrouw – die er ook zat – verheugden zich op de melkmoes. Het is een stevig traditioneel Veluws gerecht dat de volgende dag uit de ketel zou worden verkocht. Zij had hem het liefst warm, hij het liefst koud.
Via de smakeloze aardbeien en tomaten kwamen we vervolgens op het fruit uit Zuidoost-Azië. “Zoveel aanbod en zo lekker.” De aarbeien worden in Maleisië geteeld hoog in de bergen en zongerijpt. De ramboetans werden opgehemeld. We hadden het over de doerians die in juni in stapels te koop liggen aangeboden. De man had hem geproefd. De vrouw had hem laten liggen.
Dat veel van dit fruit ook in Nederland te koop is, wilde er niet in. Bovendien zijn de tomaten met een vlekje, maar ook met smaak, en zoete rijpe aardbeien te koop bij veel van de kleine Marokkanse supermarkten. “Die hebben wij hier op de Veluwe niet. Hier is het wat de boer niet kent, dat vreet hij niet.” Klagen over smakeloosheid is leuk en veilig genoeg om niet naar een oplossing te willen zoeken.
Ze aten in de bush van Maleisië rijst met groente en vis, bereid in een bamboekoker. Hier op de Veluwe moet je niet gekker willen dan AH, Plusmarkt of Coop. Ja ganzelever dat dan weer wel. De man was jager. Vanuit Ermelo is Spakenburg ver genoeg. Dat de meeste mensen op de Veluwe nu ook wel eens rijst eten of pasta, wordt niet gezien als een verschuiving van gewoontes. Alles ligt vast.
Ik vraag me af hoe het zit met de rozijnen in de melkmoes? Wanneer werden die in Nederland voor het eerst gegeten en waar kwamen ze vandaan. Ik vraag het per mail aan Rob van der Meer. Hij stond tien jaar geleden bekend als rozijnen liefhebber pur sang. (De mail kwam onbestelbaar terug.) Vermoedelijk waren het de Romeinen al die de gedroogde druif introduceerden. In de 17e eeuw kwan hij vooral uit Spanje.
Het duurt even voordat ik het gesprek met de man en vrouw kan plaatsen. Ik houd het op regionaal conservatisme met een luxe geglobaliseerd randje.
Je kan de foto's aanklikken voor een grotere versie. Bovendien krijg je soms informatie als je er met de muis op gaat staan.
 |  |
1 opmerking:
Prachtige foto's weer, nazomer:-)
Een reactie posten