Galamadammen

Langste dag

Twijfel voor vertrek. Weg zonder portemonnee. Gelukkig al snel een berichtje op de mobiel. Terug. Dan gaat het regenen. Het houdt niet meer op tot bij het aquaduct van Galamadammen. De wind waait uit het Zuidwesten en sloeg IJsselmeerwater tot op het pad. Nat, koud en grijs. De beloofde 30% zon heb ik niet gezien. De 1 tot 5mm regen heb ik meerdere malen gehad. Geen diepe gedachten; rekenen en trappen, een leeg hoofd. De boot nemen in Stavoren of de trein in Harlingen? Ik deed het niet. Mijn weifeling was onterecht. Kruipend over de Afsluitdijk, maar toch de voldoening dat het gelukt is.

In Gaasterland woonde een meisje dat zei: 'Wat heb jij een mooie armband.' Twaalf was ik. Ik reeg ze zelf van hele kleine kraaltjes. Bee was de mooiste van het kamp. Ze was de tweede die iets aardigs tegen me zei in mijn jonge leven. Van Joke kreeg ik knikkers en Sarina zorgde er zes jaar later voor dat ik me voor het eerst ook mens voelde. Ik moet altijd aan de opmerking van Bee denken als ik door Zuidwest-Friesland fiets. Regen, wind en kou zorgden ervoor dat ik er deze keer niet bij stil stond.

Ieder blok van 35 km heb ik een foto gemaakt. Je kan ze aanklikken voor een grotere versie.