Vallende boeken

Het boek De blinde vlek op de kaart van Ilse Starkenburg viel voor me op tafel. Vermoeid van alle activiteiten, plannen en ideeën ging ik even uitblazen bij de plaatselijke buurtkamer. Daar stapte ook de schrijfster net binnen voor een project rond oude buurtfoto's en poëzie.

Na de eerste bladzijde die ik las (zie hieronder) wilde ik er meer van lezen. Dat kon. Het boek was te koop voor € 2. Na vier dagen heb ik de verhalenbundel uit.

Het is een boek vol vaders, partners (man en vrouw) zonder een greintje empathie; herinneringen in de stad aan het leven op het platteland; het zoeken door een +/- 24-jarige naar hoe je leeft, wat de regels zijn; en niet helemaal gelukte vluchten uit het alledaagse. Echt vrolijk wordt het alleen tijdens het schommelen; en ook dan niet onbekommerd.

Zelf schreef ik op die leeftijd briefjes met wat ik ontdekte over omgangsvormen, ziens- en handelwijzen en schreef daarnaast dagboeken om mijn observaties, tegenvallers, beslommeringen, avonturen, gedachten en emoties vast te leggen en opnieuw te bekijken. Dit boek doet dat ook; stukje-bij-beetje observeren en vastleggen hoe je als nieuwkomer je weg zoekt. Het is alsof ik zelf even terug stap.

Het boek stamt ook al weer van even geleden, uit 1998, maar toch leuk om te lezen. Grappig hoe een boek je kan letterlijk bevallen.

___________________________________________

Kleine wereld, grote wereld

Dit is mijn eerste herfst in een nieuwe stad. Ik ben eerste-

jaarsstudent filosofie.

De kamer die ik heb gehuurd is vroeger een winkel

geweest. Het is een langwerpige ruimte met een etalage-

raam dat één hele wand in beslag neemt. Van mijn ach-

ternicht kreeg ik twee stoelen, een bureau, een bed en

gordijnen. De gordijnen zijn net niet breed genoeg voor

het etalageraam, daarom hangt in het midden een laken.

Het laken is vergeeld door de zon. Het ziet er vies uit.

Het is ochtend. Ik zit in mijn schommelstoel thee

te drinken.

Er kan niet plotseling iemand binnenkomen die me

verbiedt te schommelen. Niemand maakt er een opmer-

king over dat ik mijn thee te langzaam opdrink. Ik be-

paal zelf wanneer ik mijn bed opmaak. Het boek dat ik

aan het lezen ben, hoef ik niet telkens wanneer ik het

dichtsla, terug te zetten op zijn vaste plaats tussen de

andere boeken. Het mag best een tijdje op de grond

naast de boekenkast liggen.

Een onopgemaakt bed en een rondzwervend boek

bewijzen dat ik leef in deze ruimte.

Hier ben ik veilig.

                                      44

_____________________________________________

(Ilse Starkenburg, De blinde vlek op de kaart (verhalen),

Arbeiderspers 1998.)