Spiegelingen

Vandaag rijd ik de tienduizend kilometer voor dit jaar vol; ruim voor de jaarwisseling. Er hangen buien in de lucht. Hagel ratelt op de Fast Ferry als ik onderweg ben naar mijn startpunt in IJmuiden. Later zie ik de stenen liggen in de duinen.

Mijn hoofd besluit zelf er niet een eindejaarstochtje van te maken, maar ervaringen uit de laatste vier jaar aan elkaar te breien. Zo vreemd is dat niet. In die jaren heb ik de route veel gereden. Het eerste jaar rekende ik er af met een deel van mijn woede door het uit te schreeuwen. Later maakte ik er foto's van de tanksloot. Ze behoren nog steeds tot de mooiste die ik met mijn mobieltje maakte. Mijn gebrekkige verhouding tot werk negeert mijn denkende hoofd. Ook dat mijn lijf steeds STOP roept als ik weer begin, wordt niet meegenomen. Maar je kan niet alles aanpakken op zo'n ritje.

Het is immers ook mooi dat ik de stinkzwam nu meteen herken. Ik loop er het bos voor in als ik hem ver naast het fietspad zie hangen. Wat ook nieuw is, zijn de nieuwe snelwegen die mijn route doorkruisen en de prijs van de veerboot die in dezelfde periode bijna drie keer zo hoog is geworden. Dat is minder mooi. Maar er zijn ook de luchten met altijd andere vormen en kleuren. Er is het strand, dat altijd in de route wordt opgenomen. Ook als dat een klein stukje om is.

Twintig á vijfentwintig keer reed ik dit stuk en het is telkens anders. Het lijkt bijna een wet: hoe meer je herkent, hoe meer er ook nieuw is (ook in dezelfde tijd van het jaar). Vorig jaar lag er ijs op het water van het Vogelmeer. Nu maakt de zachte regen kringen op het water.