Twee turven

“Ja jij moet ook altijd anders.” Het kwam eruit met venijn. De oorzaak was dat ik reageerde op háár opmerking over míjn dierbaarste stoel. Ze vond het “een belachelijk ding; zonder kraak, zonder smaak.”
“Die kraak en zmaak zitten er anders dik in,” antwoordde ik met overdreven nadruk op de z'ten en k's.
Mijn zus kon er niet om lachen, maar gooide eruit wat blijkbaar hoog zat.

“Weet je wat ook zo fijn is? Hij is stevig genoeg en goed gevormd om mee het ijs op te nemen. Nu al jarenlang,” had ik nog willen zeggen. Maar dat slikte ik in. Ongetwijfeld zou dat hebben geleid tot opmerkingen over de scheve en alleengaande schaatsen waarmee ik door het leven ben gegaan. Ik zou weer hebben moeten uitleggen dat alleen niet persé eenzaam is en niet alleen de gearmde wals op het ijs prettig is, maar ook het af en toe uit de band springen.

De stoel kreeg ik als kind. Bij een vriendinnetje thuis kochten ze vier stoelen in de vorm van een Z of K als je wilt. Zigzagstoelen noemde zij die. Prachtig vond ik ze en dat liet ik blijkbaar uit mijn ogen stralen. De ontwerper – die ze zelf kwam brengen – vroeg me of ik er ook een zou willen. “Zij,” reageerde de moeder, “zo hoog als twee turven, maar altijd het hoogste woord en met blijkbaar evenveel recht van spreken als wij. Zij ...” Daar viel ze stil.

Een maand later: “Dit is de eenentwintigste: speciaal voor jou! Even hoog als die vier, maar toch in jouw maat.” Mijn vader haalt hem op en vraagt zich hardop af of je daar de kachel op kan stoken. Mijn moeder wil hem niet in de kamer, maar het is mijn schat gebleven al die jaren. Ik ken mijn plaats, maar niet ten koste van mijzelf en dat heeft me meer opgeleverd dan plaatselijke koek-en-zopie. Die stoel is meer dan een stoel.

“Achter die stoel kan ik zien hoe mooi jullie zwieren en walsen over 't ijs,” zeg ik om de kou uit de lucht te halen.

---

Als antwoord op een oproep een blog te maken bij bovenstaande tekening: Schaatsen, uit: "Beppe Maaike's ondraaglijke vertellingen", Barbara Jansma