vrijdag 29 april 2011
Deken op de rug
Je kan er de klok op gelijk zetten; iedere dinsdag en donderdag loopt hij voorbij. Het is een man met een air; met een houding van … ja van wat eigenlijk? In de herfst komt hij voor 't eerst door het kleine dorp. Hij is altijd goed en sportief gekleed. En valt ook op door het stappentik stappentik van voeten en stok.
In de derde week tilt Els weifelend haar hand op. Ze vangt een kleine knik op door het keukenraam. Zo denkt ze. De keer erna weer die knik. Nu weet ze het zeker. Het brengt een vleug extra leven in haar bestaan. Ze wacht al op de volgende keer.
Waarom moet die snoeshaan juist hier langs lopen? Het is een terloopse vraag van Anneke, de buurvrouw. Ze voelde zich verlegen worden. Haar heer, een snoeshaan?! Ja waarom loopt hij hier en waarom met een stok, antwoord ze snel. Och hij zal wel bang zijn voor de honden, weet de buurvrouw. Daar hebben er wel meer uit de stad last van.
De landweg is wit van de sneeuw. Opeens gaat hij voorbij en kijkt naar binnen. Ze voelt haar eigen glimlach door haar hele lijf gaan. Hij moet hem gezien hebben, maar met een knik loopt hij door. Kapucijners met spek maakt ze voor vader, moeder en de knecht. In bed droomt ze weg naar de stad met zijn geluiden, steen en drukte. Ze ziet de man met zijn stok een huis binnen gaan.
De stampers moeten uit de tulpen in de tuin gehaald worden. Het volgende jaar komen er dan meer bloemen. Met een oog op de weg knijpt ze met duim en wijsvinger de driekantige groene doosjes van hun stelen. Een bloemblad dat er hier en daar nog aan zit, valt op de grond. Stappentik stappentik. Het geluid daalt neer op haar buik. Ze zwaait zachtjes, kijkt en bloost. Even kijkt hij over zijn schouder.
Blaadjes van de bloesem en zaadjes van de iep, ze veegt ze van het pad. “Goedemiddag, mijnheer.” Het is er uit voordat ze het weet. Hij draait zich om en kijkt. Ik wil jou komt uit zijn ogen. Ze legt een deken op zijn rug en vederlicht neemt hij haar mee naar nieuwe werelden. Els duwt hem voort naar andere oorden.
Martin Broek
Als antwoord op een oproep iets te maken bij bovenstaande tekening: Zonder titel, voorlopig, illustratie B. Jansma uit 'Beppe Maaike's Ondraaglijke Vertellingen'
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
15 opmerkingen:
Mooi verhaal, ontroerend ook.
Mooi, zo zag ik hem ook. Beminnelijk.
(ik heb nog niet meegedaan, heb uitstel tot kerst :- )
Prachtig verhaaltje heb je er van gemaakt!
Ik heb er van genoten.
Fijne dag!
barbara bij een mooie tekening.
Kiezels de vorige keer heb ik niet meegedaan. Dit heb ik meteen geschreven. Nog wat geschaafd en geschrapt in de afgelopen week.
beukmans alles samengevat in de laatste alinea. Toen ik het schreef hingen de iepenzaadjes nog aan de bomen. Nu warrelen ze alweer een week door de straten.
Wat een apart verhaal. Mooi!
een vleugje hoofsheid doet de liefde
geen kwaad:)
Ivy apart maar toch wel herkenbaar voor velen, vermoed ik.
hartenziel Dat blijkt, de vrouw zwicht ervoor.
graag gelezen Martin.
de twee laatste zinnen brengt ze mooi naar een eenheidsgevoel
svara Eenheidsgevoel of de gelijkwaardigheid, waarom ik het zo schreef, het is soms hetzelfde. Bedankt.
Ondanks haar wat forse postuur lijkt ze niet zwaar, bedenk ik nu jij deze prent van Barbara zo letterlijk vertaalt naar woorden.
Beiden lijken niet bezwaard. Verlicht is hun bestaan. Hun weg. Hun pad.
Ingrid ja het was het eerste dat in me opkwam. Ik zie de straat en het huis waar Els woont voor me, hoewel ik er nooit ben geweest.
sprookjesachtig mooi !
Bert gelukkig maar, ik probeerde er iets van sluimer en sensualiteit in te leggen zonder veel poespas.
dat is weer eens iets ander dan de prins op het witte paard ;)
Zou zomaar kunnen zijn dat de man zijn stok omtovert in een wit paard en zichzelf in een interessant ogende prins. Lijkt me eenvoudiger dan van een pompoen een koets met aller erop en eraan te toveren.
Een reactie posten