Ik en mijn Zandkastelen

mijn utopie en praatpaal

Ik ben gestopt met roken. Ik ben gaan sporten. Ik ben gestopt met lopen. Ik ben weer foto's gaan maken. Ik ben gestopt met alcohol drinken. Ik ben weer naar muziek gaan luisteren. Ik doe nog maximaal een avond in de week buitenshuizige dingen.

Het brandpunt lijkt steeds dunner en scherper te worden.

Ik blijf rommelen als ik moe ben en schrijven als het gaat. Dat tweede meer – niet uitsluitend – met het oog op het bereiken van de schone roodgroene horizon met evenwichtige gender, en 'raciale' toetsen en zonder klassen en zonder oorlog aan de einder.

Ik blijf dus zandkastelen bouwen, mijn eenvoudige utopie (er is eigenlijk alleen wat water, zand, bescherming en onderhoud voor nodig), maar hier ben ik na 5 ½ jaar en 300 stukjes verder uitgeschreven.

https://twitter.com/martinbroek
http://broekstukken.blogspot.com
https://www.facebook.com/martin.broek
https://www.flickr.com/photos/111743663@N05/

 
De foto's zijn van afgelopen woensdag en kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.

Droom

keus

Gisteren ging ik naar De droom van de non Wilfsit. Het is een reis door 1000 jaar Nederlandse muziekgeschiedenis. Uit die bijzonder rampzalige jaren in negenhonderdzoveel naar nu het zoveel beter is. Uitvoering: Guus Janssen (compositie, orgel, piano synthesizer), Greetje Bijma (zang), Wolter Wierbos (trombone) en Charlie-Chan Dagelet (cello). Egmond passeer ik vaak, maar het mirakel van de Adelbertusput aldaar kende ik toch nog niet en ik wist ook niet dat een hele Pettense kerk met 400 mensen de zee inspoelde. Zo kreeg ik ook nog wat Noord-Hollandse geschiedenis mee. De trombone was geweldig, het orgel indrukwekkend, de cello vlamde, de stem herkenbaar mooi, maar de voorstelling werd gesmoord door de onbedoelde tuimeling. De net onthoofde Graaf van Egmond (Teo Joling) viel van het podium.

Het werd De Droom pas na een keus. Dansvoorstelling Fractus van Sidi Larbi Cherkaoui staat ook op Amsterdamse planken. Het thema van Fractus intrigeert: de breuk die nodig is om te creëren. Zijn choreografieën zijn overweldigend. Maar een goedkope stoel kost €32,50. De woorden van Chomsky uit de voorstelling krijgen door die prijs een extra dimensie. Werk disciplineert, maar niet voldoende verdienen maakt kennisnemen van zijn subversieve gedachten via deze dansvoorstelling te duur voor mij.

 
De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.

bitterzoetbessen

te groot

Het is meeslepend geschreven, maar tegelijkertijd ook saai en naar; de Kreutzersonate van Leo Tolstoi. Een verhaal tegen muziek, seks en uitbundigheid. De ironie waar ik op hoopte, haalde ik er niet uit. Dat de man niet ruimdenkend was, dat is geen verrassing meer na wat boeken en films, maar zo benepen. Zijn vrouw schreef een verhaal tegen de Kreutzersonate in: Een zuivere liefde. Dat het niet boterde tussen die twee is alom bekend. Daar is geen Story of Privé voor nodig geweest. Overigens doet dat weinig af aan het mooie dat hij maakte.

Bij vertrek zie ik nog een klein stukje schelp aan mijn been. Het is nog van het vorige strandbezoek. Het heeft de douche overleeft. Ook vandaag kom ik weer op het strand terecht. Als ik in de duinen op een bank een banaan eet en mijn foto's bekijk, zegt een man - de leider van een groepje: “Mijnheer weet u wel dat het zo gaat regenen?” Mij laconieke reactie begrijpt hij niet: “Nog maar 28 km en dat is met wat regen wel te doen.” Ik kreeg een enkele spat; niet iets om drukte over te maken. Het weer is gewoon het weer.

Het lijkt me leuk om op maandagmorgen een Zomergastenbespreking te schrijven voor krant of website. Mijn visie op drie uur beelden en gesprekken tussen twee mensen en dan proberen er uit te halen wat anderen laten liggen. Niet het gangbare te vertellen, maar bijvoorbeeld te signaleren dat waar Griet Op de Beeck zich iedere morgen moet dwingen het leven weer in te stappen. De gaste van een week later, Andrea Maier, komt iedere ochtend met veel levenslust haar bed uit om een gevuld leven te leiden. Of te schrijven dat er geen zwaarwichtige reden is om te klagen over de interviewer als je een verhaal hebt gehoord als dat over de vader van Maier. (Waar is het Marathoninterview op de radio eigenlijk gebleven? Want die beelden zijn dan bijzaak.) Of ik drie uur Rutte aankan? Het derde lachebekje op rij; de overtuigende kracht van de glimlach. Beelden doen er dus wel toe.

Mijn kiespijn en kaakontsteking van afgelopen weekend weer bijna voorbij. Kunnen mijn mondhoeken ook omhoog krullen. Geen reden tot klagen immers. De Mondzorg Poli zat naast het Antony van Leeuwenhoek, dat relativeert. Had de hele dag de neiging mijn pijn in de bek op Facebook wereldkundig te maken. Waarom? Wilde ik medeleven? Laten zien hoe zielig ik ben? Hoe meer klachten, hoe minder lezers en medeleven is mijn ervaring. Het is dus niet eens zinvol.

Ook meer dan 100 woorden zijn niet zinnig. Ook dit zandkasteel is weer te groot en zal niet betreden worden.

 
De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan in kleur.