De Houten Paardjes

Het gezin Broek zat tijdens een vakantie boven het restaurant van de speeltuin in Rockanje. Van mijn moeder weet ik dat de kippensoepgeuren al vroeg door de vloer omhoog kwamen. Ik ruik het nog wel eens op de trap waar ik nu woon. De Ghanese buren op de eerste verdieping laten de kip graag  trekken, vooral bij feesten. Zelf ben ik het vergeten. Hoe oud ik was weet ik niet meer precies. Het moet een jaar of vier á vijf zijn geweest.

We gingen twee jaar na elkaar. Het tweede jaar hoorden we er meer bij en mocht ik ook achter de openbaar toegankelijke ruimtes kijken. In een houten gebouwtje stonden konijnen in hokken. Er liep ook een Sint-bernardshond. Daar mocht ik op zitten alsof het een paardje was. Of ik dit herinner uit het echt of van foto's? Het lijkt alsof die houten optrekjes er nog staan. Maar of die een halve eeuw konden trotseren. Ik betwijfel het.

Wat ik nog wel weet dat ik op regenachtige dagen in de volière zat te kijken. De vogels had ik al snel gezien, maar op de grond liepen muizen de gevallen zaden op te eten. Die indringers, die er eigenlijk niet hoorden, vond ik veel interessanter dan de zangers op hun stokjes. Ook in ons huisje liepen muizen rond. Het afwijkende is me altijd meer blijven interesseren dan het gangbare.

De Houten Paardjes was vooral vermaard vanwege de grote speeltuin die er was. Als ik er in mei van dit jaar ga kijken komt er iemand naar buiten uit het restaurant dat er nog steeds – en nauwelijks veranderd – is. “Wilt u de draaimolen zien waarnaar de speeltuin genoemd is?” Nee eigenlijk, want daar had ik niets mee. De hoge glijbaan, waar je op 'n kokosmat af kon suizen die vond ik veel indrukwekkender. En die is afgebroken. De plek waar toen de speeltuin was, wordt nu volledig ingenomen door een enorme volière. Die is er dus nog wel. Of er ook muizen lopen? Ik heb er geen een gezien.

Dichtbij was het quackjeswater, een plas in het bos. In de avond liepen we er naar toe. Op het pad zaten allemaal kleine kikkertjes. In de sloot achter ons huis hoorde ik ze kwaken. Nu zag ik ze in het echt. De liefde voor de waterwereld en de amfibieën is altijd gebleven.

Wat ik me vooral herinner is dat ik in die speeltuin mijn eerste geld verdiende en uitgaf. Met een zeef haalde ik verloren geld uit het zand van de speeltuin. Een groep oudere jongens uitgerust met reusachtige zeef en grote scheppen werd weggejaagd en ik mocht blijven met mijn kleine rode ronde zeef. Zo kon ik mijn ouders en zus trakteren op een ijsje. Ik zie zowel de plek waar ik zeefde, bij een kleine kiosk waar ik naast 'werkte' in de speeltuin, als het tafeltje op het teras waar we dat ijsje aten nog voor me. Niet investeren, maar delen. Ook dat is altijd zo gebleven.

P.S. Dit weekend ben ik weg. Je hoeft je wat mij betreft niet te vervelen: er is ook nog een overzicht van mijn fietstocht in 14 delen, waar ik met plezier op heb gezwoegd, maar dat nog niet veel bekeken is.