Tot later

Realiteit

Ik plak postzegels op een enveloppe naar een adres waarvan ik geen email heb. Ik stuur mails naar een adres dat overal tegen beveiligd is en waar vandaan alles wordt terugstuurd. Ik voel me niet in staat mijn boontjes te doppen en even later denk ik weer dat ik het best flink aanpak. Ach het leven …

In mijn boek gaat het allemaal nog veel moeilijker. Het duurde even voordat ik in de met een almaar voortgaande stroom woorden getekende familie zat. Homo in het Beirout en Aleppo van de jaren tachtig. Vrijgevochten vrouw in dezelfde stad en elders ook geen succes. Hoe het afloopt weet ik nog niet. Nog een bladzijde of vijftig. Ik ben sheikh Al Badr al tegengekomen. Of helaas ik weet het wel. Het boek volgt de realiteit. De president is al dood.

Wat ik wel zou willen is een poosje van de wereld weg zijn. Even buitenspel staan. Gewoon om te kijken hoe het er gaat en of het de moeite is er terug te keren. Misschien is dat waarom deze oude zeebonk er even tussenuit knijpt. Tot later.

Weinig is mooi

Daar is het bericht over de

dwarsgestreeptedwergpapagaaiduiker

– de pojama puffin in het engels –

in de haven van de Oudeschild.

Massaal rukken mannen uit

Als hard geworden palingen

steken lenzen vooruit.

Draaien, schuiven, zoomen.

Op het lijstje komt een vink.

In de berm ligt een grijze man

met een zwarte pocketcamera.

Voorbij fietsende koppels in rode jasjes zeggen:

'zeker een zeldzaam exemplaar.'

Of ze zijn bezorgd: 'heeft u niets?'

Hij is afgestapt voor het lichte blauw

van de uitbundig bloeiende ereprijs.

Minstens even mooi als zeldzaam gewas.

Veel is immers mooier.

Anderszins zeldzaam lijkt de vrede

voor wie de kranten leest

of het journaal bekijkt.

Veel landen zijn in oorlog.

Alleen Syrië trekt er al zestig.

De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.