Wit zand

for ever young

Gehaakt, onthaakt en weer de vrijheid van de Nederrijn in. Hij heeft zijn jeugdige strepen nog en is 61 cm; gemeten met een naaicentimeter. Je weet wel zo'n gele van plastic die je op kan rollen. Mijn moeder had er ook zo een. Het leven zit vol herinneringen, beweringen, haken en ogen.

Alle boeken van bekenden lezen gaat niet. Dit bestelde ik en kreeg het zonder rekening; “komt later.” Mooie voorkant met vosjes. Titel: Wit zand. Ik ben een romanticus en zag de golven erop aan spoelen. Nee, een leeg strand doemde in mijn hoofd op. Maar het werd de bodem ingeslagen toen ik het boek ging lezen. Niet eens de bodem van een vogelkooi vol schelpenzand. Het ging over cocaïne en drugsgeld. Een malafide uitgeverij, schietpartijen in Antwerpen en in een mooi Italiaans klooster op een berg. Het ging over de kwetsbaarheid van schrijvers. Dat is dan wel weer een mooi romantisch thema. Het ging zomaar in een zijlijn over het paar Stan van Houcke en Heikelien Verrijn Stuart. Ik ken ze van de radio toen ik net in Amsterdam woonde. Af-en-toe een losse opmerking die je weinig hoort, maar ook tussen mijn gedachten zit; Bende van Nijvel en Strategie van de Spanning bijvoorbeeld. Een boekje uit linkse hoek: dat lees je en dat is niet eens onplezierig.

Onderweg lees ik een verhaal over zes mannen. Mannen die sociaal democraten zijn. Corbyn met zijn zachte sociaal democratie van de jaren tachtig. Sanders met zijn kritiek op gegraai. Soms ook al snel weer wat minder. Tsipras die al snel veel inslikte en Pablo Iglesias (Podemos) meekreeg. Soms ook net een tikkie meer. Mélenchon van Parti de Gauche die hier en daar net iets verder wil en Grillo die ik wel eens negatiever afgeschilderd zag dan in dit artikel door Susan Watkins (ook al deel van een bekend paar, ze heeft een relatie met Tariq Ali). Wat Watkins tot het laatst heeft bewaard, is de constatering dat de meeste van hen (op Corbyn na) een jonge achterban hebben en dat rechts UKIP, Trump, Le Pen varen op 50+. Hoewel ik het artikel in zijn geheel informatief maar te gedesillusioneerd vond, vatte ik dit positief op.

Op de heenweg trap ik me als een jonge god met kampeeruitrusting over de Amerongse berg. De echte jonge god gaat elders in Europa onderuit, door een stuurfout. Op de terugweg zie ik overal jonge vogels en ik hoor er nog meer in het riet en in de bomen.

De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.