 |  |
Negens
De dag kreeg vandaag een 8 van Metro. Morgen en overmorgen geeft de krant zelfs negens weg. Met een nieuwe pijn en mist ging ik weg. Mist vind ik als recreant fijn. Het maakt alles zo rustig.
Onderweg was het lente: bloesem in de bomen; rare toeren van watervogels; de hondjes worden weer getraind in braaf gedrag; leeuweriken in de lucht (kan dat wel?); 'n lekker zonnetje op de bol; en een duik in zee bij Scheveningen. “Het water aan het testen,” vraagt een oude man die langs de vloedlijn loopt.
Onderweg vraag ik me af of avontuur (dat kan van alles zijn) zoeken een vlucht uit de werkelijkheid is. Of dat het misschien iets waardevols aan die werkelijkheid toevoegt als je dat beseft. Avontuur ligt dichtbij te wachten, maar ook verweg. Maar waar ligt de grens? Ik bedoel: waar wordt avontuur een te grote voetafdruk, claim op de aarde, een vorm van egoïsme? Waar wordt het een gekochte - en vaak onverantwoordelijke - belevenis en niet langer een onverwacht gebeuren.
In de Metro ook 'n bericht over de hertenbout in de Waterleidingduinen. 400 Damherten mogen per jaar worden afgeschoten. Dat is 30.000 kg. hertenvlees berekende de krant. Ik zag ze grazen op het zweefvliegveld.
In de trein terug at ik een Vietnamees AH-gerecht. Toen ik het bijna op had, las ik dat het vier minuten in de magnetron had gemoeten. Het was zo ook best lekker. Voelde de pijn weer, maar vrijdag 11 maart mag van mij ook een negen.
Onderweg was het lente: bloesem in de bomen; rare toeren van watervogels; de hondjes worden weer getraind in braaf gedrag; leeuweriken in de lucht (kan dat wel?); 'n lekker zonnetje op de bol; en een duik in zee bij Scheveningen. “Het water aan het testen,” vraagt een oude man die langs de vloedlijn loopt.
Onderweg vraag ik me af of avontuur (dat kan van alles zijn) zoeken een vlucht uit de werkelijkheid is. Of dat het misschien iets waardevols aan die werkelijkheid toevoegt als je dat beseft. Avontuur ligt dichtbij te wachten, maar ook verweg. Maar waar ligt de grens? Ik bedoel: waar wordt avontuur een te grote voetafdruk, claim op de aarde, een vorm van egoïsme? Waar wordt het een gekochte - en vaak onverantwoordelijke - belevenis en niet langer een onverwacht gebeuren.
In de Metro ook 'n bericht over de hertenbout in de Waterleidingduinen. 400 Damherten mogen per jaar worden afgeschoten. Dat is 30.000 kg. hertenvlees berekende de krant. Ik zag ze grazen op het zweefvliegveld.
In de trein terug at ik een Vietnamees AH-gerecht. Toen ik het bijna op had, las ik dat het vier minuten in de magnetron had gemoeten. Het was zo ook best lekker. Voelde de pijn weer, maar vrijdag 11 maart mag van mij ook een negen.
De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.
 |  |
4 opmerkingen:
Feestje!
der herkenning zeker
Martin,
die foto met die prachtige dame en mooie meneer, die is het kijken waard.
Je overdenking over avonturen:
"Onderweg vraag ik me af of avontuur (dat kan van alles zijn) zoeken een vlucht uit de werkelijkheid is. Of dat het misschien iets waardevols aan die werkelijkheid toevoegt als je dat beseft"
Ik zie het als een verslaving. Gewend aan spanning/avontuur valt het niet mee om dat niet tegemoet te treden.
Verslavingen, dat ook ja, net als koffiedrinken, chocolade en fietsen. Zelf vind ik die foto ook mooi en die mijnheer ziet er best lekker verslaafd uit (niet te).
Een reactie posten