Licht

chaos

Even geleden beloofde ik iets over een boek dat ik ging lezen. Dat toen is nu. Eerst moest er een column over komen voor De Staatskrant, de buurtkrant van Amsterdam-Westerpark, waar ik woon.

Als een concertina gaat de tijd heen en weer. Hij zuigt en fluit en fluit en blaast; krimpt en zet weer uit. Het gaat in 't boek Niet verder tellen om een u die i is: om licht, niet om lucht. Mottig is dat in de Staatsliedenbuurt. Zelfs de regen poetst het niet schoon. De hoofdpersoon loopt er door met zijn Simone. Hij zoekt in de Van Hogendorpstraat naar sporen van zijn moeder.

Voor de deur staat ze te wachten op de postbode collega van haar vader. Vader maakte haar wakker: 'Wil je het even gaan zeggen dat ik niet kan?' Hij is ziek. Het moet een uur of vier zijn en hartstikke donker en toch vindt ze de goede bochten en treden. Buiten is het lichter. De collega van haar vader zal zo wel komen.

De hele - nogal vreemde - column is hieronder te vinden. Ik had hem nog. De Staatskrant is een krant die uit de gratie is gevallen van de goed bezoldigde bestuurders. Gaan jullie maar aan crowd funding doen, zeggen ze. Dat gaat ten koste van stukjes, maar dat geeft blijkbaar niet.

Rare week. Van alles speelt door mijn hoofd. Maar gek genoeg vooral Saoedi-Arabië en de wapenhandel. Ook daarover schreef ik al eerder (hier bijvoorbeeld). Volgens Reuters kondigde Nederland deze week een wapenembargo af die in lijn is met de resolutie van het Europees Parlement. Maar de goede en ervaren lezer ziet dat dit niet klopt. Hier mijn uitleg.

De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan. 




Omdat ik daar deze week heenging.

Licht

Als een concertina gaat de tijd heen en weer. Hij zuigt en fluit en fluit en blaast; krimpt en zet weer uit. Het gaat in dit boek om een u die i is: om licht, niet om lucht. Mottig is dat licht in de Staatsliedenbuurt. Zelfs de regen poetst het niet schoon. De hoofdpersoon loopt er door met zijn Simone. Hij zoekt in de Van Hogendorpstraat naar sporen van zijn moeder.

Het licht ligt tijdens die tocht over de blauwe letters van De Gruyter, niet plat maar bol. De winkelier zegt 'lekker weertje,' terwijl het zeikt van de regen. Ik zeg dat zijn winkel in een boek staat. Hij legde de letters bloot en vindt ze nu snel op de natte pagina. Aan de overkant verkoopt een man pannen en Marokkaans aardewerk. In zijn eigen pan zette de chirurg niet zo lang geleden de zaag.

De Van Limburgh Stirumwinkelstraat halen ze net niet, want Simone ziet het groene glimmende glazuur op de hoek van een portiek. Aan de overkant glimt het glazuur bruin. Door het licht kan je kijken. Als je wilt. Kijk zelf maar, nrs. 126 en 128. Simone die werkt voor een reiswinkel op de Overtoom. Werkt daar niet ook een fotografe van de Staatskrant? Want raar is waar en toeval is overal. Wat is boek? Wat werkelijkheid?

Voor de deur staat ze te wachten op de postbode collega van haar vader. Vader maakte haar wakker: 'Wil je het even gaan zeggen dat ik niet kan?' Hij is ziek. Het moet een uur of vier zijn en hartstikke donker en toch vindt ze de goede bochten en treden. Buiten is het lichter. De collega van haar vader zal zo wel komen.

De tocht eindigt en gaat niet onder de grijze schotten door naar dat laatste stukje Van Hogendorpstraat, in de noordoosthoek van de buurt. Dat moet hier wel genoemd worden. Daar begon toch de glorie van verlopen Koperen Knopen krotten naar vele tonnen voor een etage?

De krant ritselt. Waait door de straat. Valt in de bus of bij het oudpapier. Is bron van ergernissen. Brengt je naar filmhuis Cavia en de tandprotheticus. Hij blijft. Zelfs als hij verdwijnt. Komt jaren later tot verrassing onder het stof vandaan, het licht in. Wie kon zo'n mengeling van het absurde, het burgerlijke, de middenstand, de Ubbinks en Mo's, mopperkonten en glimlachers bij elkaar brengen in een een tijd dat zelfs het licht leek te verstrakken. Dat gaat niet uit. Hoe hard bekrompen bestuurders ook aan het koordje trekken.

Martin Broek

T. Schippers bedankt voor zijn Staatsliedenbuurt vleugen in Niet verder vertellen.