Deugden

water

Amerikaanse militairen moeten vrijer kunnen bewegen op het internet en de sociale media. Ze moeten kunnen bloggen, twitteren en facebooken adviseert een lt. Kolonel van de mariniers (betaal site) met een inlichtingendienstachtergrond. Er is het vertrouwen dat ze met wapens om mogen gaan. Waarom dan niet met informatie, vraagt hij retorisch. Het uiteindelijke doel is “informatie overwicht” door het verspreiden van een veelheid aan vaderlandslievende berichten door individuen. Die laatsten worden vaak meer vertrouwd dan instituties. 

Vorige week kwam de verjaarskalender op de WC voorbij. Deze week is het de scheurkalender, die er ook hangt. Een uitspraak van Gummbah trok de aandacht: “Als het leven geen zin heeft, dan maakt het maar zin.” René Gude, de onlangs gestorven filosoof, haalde de woorden aan om zijn leven aan te meten. Werk of inzet geeft het leven zin. Geen zin, dan maak je met discipline maar zin. Ik herken dat wel. Timon Meynen, de filosofiekalenderschrijver van dienst, vond dit hoogmoed of hangen aan een illusie. Hij schrijft: “In 2500 jaar wijsbegeerte is de zaak dus nogal omgedraaid: het is niet langer zo dat het Schone, het Ware en Goede het vanzelfsprekende streven zijn van de deugdzame mens, want die moeten eerst door hem worden gemaakt om ze vervolgens te kunnen ervaren.”

Ik dacht bij de woorden van Meynen aan een jonge hond die nog niet weet dat het SWG je ook niet vanzelf in de schoot valt. Maar het blijkt iemand van mijn leeftijd te zijn, een vijftiger en ZZP'er. Verzwakte mensen als Gude was (en ikzelf minder ben) die moeten zich inzetten om overeind te blijven. Ze krijgen de deugden niet toegeworpen. Sterker ik vermoed dat dit ook voor alle anderen geldt. Of die inzet nu als mantelzorger in eigen familie, hulpje in een sporthal voor vluchtelingen, in de politiek of onder vrienden of familie gebeurt. Deugden groeien niet aan de bomen.

En dan lees je ook nog eens een boek. Een mooi boek in zijn beschrijving van (vrijwel uitsluitend) de Europese visie op water van Thales tot Lucretius en het nu. Ook een droevig boek over water, over de zee die steeds meer leven verliest, over hoe het kapitalisme zeeën en oceanen als wingewest heeft ingelijfd nadat de mens er eerder bang voor was, hem negeerde en slechts beperkt als verbindingsweg zag. Hoe de zee als drab straks veel stoffen zal produceren die de medische wetenschap op de markt kan brengen. Nee vrolijk wordt je er niet van, wel overtuigd dat het kapitalisme in wezen zelf ziek is en dat duurzaamheidsverhalen dat niet op zullen lossen. We moeten wezenlijk anders naar ons zelf en de wereld kijken. Niet wij zijn de hoogste vorm van leven. We zijn samen de wereld: het ongrijpbare water, de beweging door de ruimte, mineralen, vogels, vissen en bloemen, het aardse leven en ook de zee. (René ten Bos, Water, Boom, 2014)

Vals plat

dat gelaat
die lach
dat gedrag
nog hetzelfde

toen keek je op
vanaf een vlakke weg
naar 50 en 60'ers
als een 4e categorie

maar ging
vervolgens vals plat
met hier en daar
hobbel of kuil
naar boven

ook dezelfde
meer kilometers
in de benen.

nog wel die drang
niet milder maar
met minder drukte

beklimmingen
al in de tas.

geen snot voor ogen
voldoening schept nu
glimlach over de schouder
een mooie tocht
die lukt

De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.