 |  |
Niks
Flarden gedachten en vragen gaan door mijn hoofd. Ik fiets door Wilp. Een dorp van niks. Wel mooi, misschien juist omdat het niks is.
Wat is dat toch dat je kan blijven genieten van de voorbij wapperende citroenvlinder? Het geel blijft geel en toch steeds weer knalt het binnen. Wat moet ik ermee dat ik zoveel moois zie dat ik het nooit kan bevatten; het groene veld vol paardenbloemen en daarboven een blauwe lucht met witte wolken. Je zou het schilderen om het niet te vergeten in een paar kleurrijke streken en petsen.
De jongen uit de film die ik gisteren zag, is vast gaan samenwonen met 'biggetje' en de moestuin gaan doen. Het slot van de film heb ik niet opgenomen. Dus ik weet het niet. Ik moet er naar raden. Blijkbaar ben ik in een positieve bui. Hij stapte uit de desolate wereld waarin werk schaars is, weinig zinvol en geestdodend. Het staartje met het echte slot van Free Floating bekijk ik nog wel eens.
De geur van de bloesem dringt mijn neus binnen. Twee boerenzwaluwen zitten op een draad uit te rusten van de lange tocht. Ik stop twee minuten langs de kant van de stad en zie mensen gewoon doorgaan alsof er niets te herdenken valt en voel me alsof ik in een film leef.
Wat is dat toch dat je kan blijven genieten van de voorbij wapperende citroenvlinder? Het geel blijft geel en toch steeds weer knalt het binnen. Wat moet ik ermee dat ik zoveel moois zie dat ik het nooit kan bevatten; het groene veld vol paardenbloemen en daarboven een blauwe lucht met witte wolken. Je zou het schilderen om het niet te vergeten in een paar kleurrijke streken en petsen.
De jongen uit de film die ik gisteren zag, is vast gaan samenwonen met 'biggetje' en de moestuin gaan doen. Het slot van de film heb ik niet opgenomen. Dus ik weet het niet. Ik moet er naar raden. Blijkbaar ben ik in een positieve bui. Hij stapte uit de desolate wereld waarin werk schaars is, weinig zinvol en geestdodend. Het staartje met het echte slot van Free Floating bekijk ik nog wel eens.
De geur van de bloesem dringt mijn neus binnen. Twee boerenzwaluwen zitten op een draad uit te rusten van de lange tocht. Ik stop twee minuten langs de kant van de stad en zie mensen gewoon doorgaan alsof er niets te herdenken valt en voel me alsof ik in een film leef.
De foto's zijn gemaakt op 4 en 6 mei. Je kan ze aanklikken voor een grotere versie.
 |  |
6 opmerkingen:
Ik snap je wel hoor en mensen die het niet lukt om zich te blijven verwonderen zijn toch iets wezenlijks kwijt geraakt...
Precies om een bekende reclame te parafraseren: voor wie een beetje kijkt is er zoveel te zien.
Toch weet ik zeker dat ik van de week al gereageerd heb.
Maar reactie staat er niet.
Nieuwe poging maar valt altijd tegen twee keer hetzelfde te zeggen.
Het kwam er op neer dat ik zei dat ik je foto's erg mooi vind, net als het verhaal/beschrijving van wat je voelt/ziet, waardoor ik jouw stilte niet ga verbreken met woorden.
Ja ik heb een behoorlijk maf systeem opgetuigd. Je kan op twee manieren reageren. Wordt de 'gewone' manier gebruikt dan verdwijnt de 'ongewone'. Die kan je dan nog wel zien bij intensedebate.
Je schreef: "Je schrijven én de foto´s zijn zo mooi dat ik er niets op durf te zeggen om de stilte en het herdenken niet te verbreken."
Ik antwoorde: "Appelvrouw gelukkig hoef je ook niet altijd wat te zeggen." Er gaat niets verloren in deze chaos, behalve de rust.
Ach zo, maar waarom zag ik dan jouw reactie niet?
Geen idee, dat lijkt me hogere reactiekunde. Hij heeft er wel gestaan. Zal er volgende keer eens op letten wat daar aan te doen is.
Een reactie posten