 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Dieren ik ben er vaak bang van. In een wei naast het Naardermeer stonden vier paarden. Drie volwassenen en een veulen. Foto's van paarden die had ik nog nooit gemaakt. Na een tijdje poseren begon het veulen aan mijn fiets te likken. Zijn hoofd zakte daardoor tussen het hek en de paal waaraan dit vastzat. Als ik mijn fiets omdraai, om te vertrekken, wil het veulen zijn hoofd terugtrekken. Dat lukt niet.
Zijn moeder (Of was het zijn vader? Ik heb er niet opgelet.) legde haar paarden lippen op zijn rug. Een ander paard begon te steigeren. Een paar minuten later was er nog niets gebeurd. Wat nu? Mijn fiets in het gras leggen. De stoute schoenen aantrekken. Het veulen een paar lieve aaien over zijn bange bol geven. Handen onder de kop leggen. Niet bang zijn voor een trap. Tegenstand overwinnen. De kop (Waarom zou een paard een hoofd hebben?) optillen en het veulen weer vrij. Zo ging het.
Verder ging ook ik weer. Ik maak een foto van een bootje. De twee flinke konijnen die er omheen speelden staan er niet op. Twee fietsers halen me in. “Oh wat een zielig bootje,” hoor ik ze zeggen. Even later, heuvel op naar de spoorbrug bij Weesp over het Amsterdam-Rijnkanaal, haal ik hen in. Dan herinner ik me dat er aan de overkant van het kanaal een flinke omleiding (ja hier ook al) is, omdat een stuk van het Diemerbos op de schop genomen wordt. Terug. De twee vrouwen doen hetzelfde, maar eerder. Ik haal ze weer in. Een stuk verderop maak ik een foto van een waterlelieblad en onderwaterwereld. Weer word ik door de twee ingehaald. Weer haal ik hen in. “Sorry, dit is al de vierde keer,” zeg ik. “De vijfde keer trakteren,” roepen ze me na. Ik beloof het. De goede teller komt al tot vijf.
Bij de volgende foto ben ik ze voorgebleven. Of ze hebben even gewacht. Waarom maakt die man een foto van een elektriciteitsmast? kunnen ze gedacht hebben. Wie doet zo iets? De man die graag afspraakjes versiert. Of de schrijver die meent te moeten schrijven over wat hij niet ziet en daar toch een plaatje bij wil hebben. Geen rekenkundig wonder, maar wel op tijd thuis om nog voor winkelsluitingstijd paaschocolade te kopen. Om dat te halen moest ik voort maken.
Vermoedelijk zag ik ze niet, omdat ik vorige week Martin Bril – de man zonder mening – in een filmpje hoorde afgeven op windmolens. Bijna thuis zag ik over het IJ heen in de verte de eerste windmolen. De eerste, na honderd kilometer fietsen. Vreemd dat de overleden Bril meer aanwezig is dan de windmolens in het landschap
6 opmerkingen:
mooi...een jong dier in nood waardoor je je angst overwint...een dag en een ervaring om nooit te vergeten, lijkt me
Gek maar ik vond het niet zien van windmolens toch indrukwekkender. Al keek ik eergisteren toen ik de duinen langs een manege fietste wel anders naar een paard, merkte ik. Het was een mooie dag.
Prachtig verhaal ! Dapper zoals je dat veulen gered hebt. En ik vind die windmolens helemaal niet zo erg. Beter dan een paar kerncentrales...;o)
Stripman jij woont ook in dat gebied zonder molens. Een beetje naar het noorden staat een hele rij (ik meen 18) op Flevoland aan de overkant bij Spakenburg.
Ja het was dapper. Eigenlijk durfde ik niet.
vraag me af waarom de afwezigheid van de windmolens meer indruk maakte dan het geladen moment met de paarden
hartenziel Het stukje met de paarden is goed geschreven, vind ik. De eerste regels zouden nog wat strakker kunnen door de woorden tussen haakjes te verwijderen. Daardoor komt het over. Het lijkt ook persoonlijker dan het filosofische zien wat er niet is.
Op zo'n dag zit ik vijf uur achter elkaar in het zadel en trap en mijmer. Altijd als ik fiets kijk ik naar het mooie, maar dat betekent niet dat ik niet zie dat de boel naar de klote wordt geholpen. Grachtengordel types als Bril - o ja van de doden niets dan goeds - menen zich de luxe te kunnen veroorloven van een esthetische visie op het landschap en hebben daarmee zelfs dood nog invloed op de discussie over schone energie. Jan Mulder mocht ook eens zijn gal spuwen over de windmolens.
Ik lees en hoor dat de Partij Ons Zeeland windmolens tegen wil houden. Nu kwam ik door een heel gebied oostelijk van Amsterdam waar er geen staat. Ik mis ze ook daar. De windmolen levert rendement en hoop.
Een reactie posten