wijsneus

Verstopt

Onderweg de megalomane vraag of ik te streng ben voor de wereld. Hear hear!, Broek vindt de dingen te vervuilend, te lawaaierig, te aanwezig of niet juist of oneerlijk. Zo is er altijd wel iets mis en is het moeilijk je te verzoenen met de wereld. 'Hoe dan Martin,' kan je vragen. De vraag stellen heeft alleen zin als je invloed hebt en een plekje om het aan de orde te stellen. Die ruimte heb ik slechts een heel klein beetje.

Iets anders. Praten om overeind te blijven. Dat is wat ik doe. Het verstopt het luisteren. Gefixeerd op mijn doel beweeg ik me door de wereld; geen energie te verliezen. Mijn fixatie is breed, maar soms liggen zaken toch net buiten het spectrum en mis ik van allerlei. Als ik het dan later wel zie, lijkt het onvoorstelbaar dat ik het eerder zo kon missen.

Voer geen oorlog, voer de eendjes, staat op een bloempot op een terras in Hoog Soeren. Zouden er eendjes zitten of hebben gezeten in Aleppo? Als je naar het verleden kijkt, sta je met je rug naar de toekomst, wijsneust een andere bloempot. Volgens mij is dat niet persé waar. Het verleden is immers ook een deel van de toekomst. Je hebt zo als gast wel gelijk gespreksstof.

Het doel van mijn tocht is een man die delen van zijn verleden herkauwt. Soms komt er een nieuw woord, een zin of een heel verhaal bij. De frase Vochten ze niet als leeuwen? wordt even later Van vreemde smetten vrij uit een ander bekend lied. Het verhaal waarin ze worden gepast ken ik letterlijk van een wederzijdse kennis die al lang geleden is overleden en zijn verhaal echt beleefd heeft. Hij heeft er het zijne van gemaakt. Ik ben er niet als geschiedschrijver of corrector moet ik mezelf voorhouden. Sterker nog zelf ben je even niet belangrijk op zo'n bezoek.

De volgende dag komen voorbij: Amsterdam, de bedrijvigheid aan de Zaan, de aanleg van het Noordzeekanaal, het boek van Conny Braam over die aanleg, sociale mobiliteit en zijn familie van moeders kant. “Het was een goed gesprek,” zegt hij. Volgende keer kan ik het - alsof voor het eerst - weer voeren.

Magnus las ik in een dag uit. Het is de tweede roman van Arjan Lubach (Podium, 2011). Het gaat over een niet langer kabbelend leven. Maar na een turbulent Scandinavisch en Zwitsers uitstapje is de hoofdpersoon geen stap verder. Hoewel, hij schreef zijn beste toneelstuk door in het diepe te springen. Leerde een mondvol Zweeds, de Zweedse cinema, en … Nee laat ik dat maar niet doen; het is vooral een boek dat je leest om zijn plot en vanwege nieuwsgierigheid naar de ontwikkeling van een mediapersoonlijkheid die meer kan dan grappen maken.

Beneden

Zwaaien
naar jou daarboven
in je Penthouse
waar je misschien
nooit zal zijn.

Typen moet ik
tachtig meter lager
achter een PC
van zes jaar oud.

Beide kok van beroep.
Samen in een stadswijk
verschil is er ook
ik vind Wilders nix
mijn werk is schrijven
over misstanden.
Baten, een habbekrats.
Kapitaal, vier nullen
geen pensioen.

Jouw werk zorgen voor
drank- en eetgelegenheden
in Dubai, Los Angelos
New York, Istanboel
Las Vegas en natuurlijk
de Amsterdamse Dam.
Woning 16 miljoen.

Genoeg over
voor investeren in
Beginnende bedrijven
en op goededoelenveiling.

Als je er bent
zal ik zwaaien van
beneden.

De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.