Dijkverzwaring

omdraaien

De man verkoopt zonder flair sportschoenen voor topatleten. Dat is juist een van de redenen dat men graag bij hem koopt. Ze worden gemaakt “met de hand, met grote zorgvuldigheid en zonder te kijken naar winst of verlies (…).” Heerlijk is dat; iets maken, omdat het nodig is en niet omdat er aan verdiend kan worden. Als een collega tijdens zijn reizen door Japan met zijn vrouw blijkt te vrijen, stopt hij met zijn baan en begint een rustige bar. Ook daar geen winstoptimalisatie. Kino leeft tussen alles door in het naar hem genoemde verhaal in het recente boek Mannen zonder vrouw van Maruki Murakami (Atlas/Contact, 2016).

Bij mijzelf steekt woede steeds de kop op. Een fietsende vrouw die plotseling uitwijkt en mij de schuld geeft. Een vraag naar legitimatie die - zonder aanleiding/reden - wantrouwen verraad. Iets dat onvindbaar is in huis. Eigenlijk teveel om op te noemen. Het schiet omhoog en is vaak te remmen, maar niet altijd. Waar komt al die kwaadheid vandaan? Ze gaat over een wereld die niet deugt. Is dat erg? Woede is er dat ik niet meer kan wat ik zou willen. Je wordt ouder papa, maar ik ben nog zo jong. Ze spruit voort uit vermoeidheid en een te groot beroep op mijn kunnen. Over kleine zaken, zoals hierboven, maak ik me boos en dat vreet energie. Verstandig is het dus niet om je zo op te winden. Over verstand gaat het dan ook maar gedeeltelijk. Het is onmacht. Je iets vaker bij de wereld en dingen neerleggen – maar a.j.b. niet altijd – is de oplossing.

Ik mag niet zeiken (ging slapen met pijn, werd wakker met meer pijn en had nergens zin in) en ben de fiets opgesprongen naar mijn moeder aan de Nederrijn. Onderweg bijna alles weggetrapt. Bij vertrek huiswaarts vergat ik mijn mobiel en kwam daar 24 km wind tegen later pas achter. Vermannen en omdraaien: twee uur extra fietsen. Het was niet eens vervelend.

De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.