 |  |
or walking
Lopen is geen kunst of kunde, schrijft Frédéric Gros in A Philosophy of Walking. Hij heeft het mis. Lopen gaat niet vanzelf. Het neerzetten van je voeten op de juiste manier is niet vanzelfsprekend. Zelf ben ik daarom gaan fietsen. Ik vroeg het boek niettemin aan de Sint, omdat ik dacht dat fietsen en wandelen veelal overeenkomen. Dat is maar gedeeltelijk zo. Voor lopen heb je niets nodig, zelfs schoenen zijn op d'n duur overbodig (zoals Gros beschrijft in het geval van de Griekse cynici) en de geschiedenis van lopen is zo lang als er mensen zijn. Hij haalt mooie voorbeelden aan (Nietsche, Rimbaud, Rousseau en Thoreau). Fietsen startte pas recent. Op die fiets ga je wel een paar maal zo snel als met de benenwagen. Dat geeft een andere beleving en je bent daardoor minder verweven met het landschap.Ik merk tijdens het lezen dat ik het lopen mis. Ik zie nog Mont St. Michel dagenlang in de rug verdwijnen. Dat je lopen niet moet verwarren met prestatiesport, daar geef ik hem gelijk, maar waar hij lopen vergelijkt met een mantra of andere religieuze paralellen trekt daar haak ik af. Het is verder een prachtig boek.
Van fietsen komt het vandaag niet. De voeten en het lijf willen niet en ik heb geen zin om ze te dwingen. Even nieuwe jasmijnthee kopen op de Zeedijk en een wandeling op de fiets daar blijft het bij.
De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.
 |  |
Afgelopen zondagmiddag keek ik naar In a gadda da vida. Als zeventienjarige jongen luisterde ik daar veel naar. Nu kon ik ook kijken. Ik had me verbeeld dat de muzikanten tussen kashmir kleden en idem kussens speelden. De werkelijkheid is anders. Vreemd een beeld dat 35 jaar later aan scherven ligt.
4 opmerkingen:
Als ik lees over lopen mis ik het ook vreselijk. Gewoon lopen, 100 meter in normaal tempo. Zelfs zo'n korte afstand kun je verschrikkelijk missen, of eigenlijk naar verlangen.
Je hebt baas en bovenbaas. Ik ga nog iedere week het duin over en loop naar de waterkant. Tijdens de vakanties sjok ik achter de anderen aan. Die wijten mijn achterblijven aan het foto's maken. Dat ik ook achterblijf als ik niet fotografeer toont aan dat dit niet klopt. Het fietsen vergoedt veel.
Lopen is fijn. Maar fietsen vind ik ook goed hoor. En je kunt altijd, zoals ik op Texel heb gedaan, met de fiets naar een wandellocatie. Nadeel dat je terug moet, voordeel dat je in de fietstas een fles water kunt achterlaten. Sterkte, Martin, ik hoop dat je snel weer kunt opstappen.
Groet, Blew
Een van mijn laatste slopende wandelingetjes was op Texel. de Muy samen met zwager en vriendin. Nog maanden pijn gehad. Nee ik ga wel in het zadel en stap af bij waar ik het mooi vind. Maar als je een heel boek leest over wandelen en de betekenis daarvan dan verlang je weer naar die mooie tochten door het niets. Dat mis ik, maar er is zoveel meer.
Mijn wekelijkse uitje in het zadel naar het strand is weer begonnen. Er is een pad gemaakt aan het einde van de doodlopende weg van twee kilometer die ik altijd infiets. Ik hoop dat het iets tijdelijks is (de duinen worden kaal gemaakt) en niet een gemakkelijke shortcut naar paviljoen Parnassia. Een doodelopende weg heeft iets moois. Bijna zoiets als hier is het einde van de wereld; ook al ligt IJmuiden een paar kilometer verderop en kan je zandvoort zien.
Een reactie posten