Goed

Herdenken

---

De afgelopen week heb ik verschillende keren gespraat over mijn kwalen. Soms is dat goed en soms moet het. Je wilt niet altijd met goed antwoorden, want wat betekent het dan nog als je weglaat waar je het liefst zo min mogelijk mee bezig bent, maar waar je steeds met je neus op wordt gedrukt door de pijn, energie verlies en omdat het je sloopt. Doorgaans ga je er je niet beter door voelen en vaak is het verstandiger het te laten. Het verhaal vertellen is zwaar en dan komt dat woordje mooi van pas. Maar niet altijd en misschien is het beter om in je arsenaal ook te hebben: Altijd moe, altijd pijn, maar laten we het ergens anders over hebben. Hoe gaat het met jou?

In de tussentijd rijd ik ook nog een rondje om het IJsselmeer (272 km) met pittige tegenwind en houdt daar alleen een schraal scrotum aan over. Ik zou bijna overstappen op zo'n flitsende zeemleren broek.

Deze week nam ik afscheid van een goede kameraad, waar ik veel van leerde. Karel Koster zag overigens zijn Kamerwerk niet als hoogtepunt in zijn carrière, maar zijn werk voor Eurobom, zoals hij in dit in memoriam zegt. Karel hield je onderkoeld bij de les en hopelijk doet hij dat ook al is hij er niet meer. In een van mijn laatste bezoeken aan hem zei hij: Je moet optimistisch blijven. Ik zal het proberen ondanks de hindernissen die er liggen.

Begrijpen

Vanaf de wiegeliederen die de moeders zingen
                    tot de berichten van de nieuwslezer
Overal in de wereld de leugen overwinnen
In ons hart, in boeken, op straat.
Wat een fantastisch geluk te begrijpen, liefste,
begrijpen wat er rondom ons heen gebeurt.

                  Nazim Hikmet

Het was dit gedicht dat voorin het boekje De Turkije connectie werd gezet. Tijdens de presentatie in de Frederik Hendrikschool te Amsterdam kwam Karel – een van de auteurs – er op terug. Het is geen geluk te begrijpen wat er gebeurt, zei hij. Het is een van die momenten die ik meedraag.

De foto's kan je aanklikken voor een grotere versie ervan.

Plezier

Knopje

---

Er is muziek waarvan ik me niet voor kan stellen dat er iemand is die het niet mooi vindt. Het is bijvoorbeeld Suite No. 1 in G major, BWV 1007 van Bach. Ja altijd Bach, zal je denken. Maar ook Beguine van De Kift behoort tot die categorie. Ik weet wel dat het idee niet klopt, maar ergens gaat dat knopje toch niet om naar verstand, maar blijft het op mijn eigen plezier staan – waarvan ik denk dat iedereen er blij van wordt.

Er zijn ook mensen die politiek culturele of maatschappelijke problemen aanpakken. Ze komen met de fraaiste oplossingen en brengen die de wereld in. Veel handen gaan op elkaar. In het land der blinden … etc. Opeens geeft iemand er een ronduit negatief oordeel over. De bedenker gaat dan uitleggen waarom het weldegelijk goed is. Blijkbaar kan de knop niet om en wordt niet bedacht dat een mening – zeker een politieke - ook maar een idee is, waarover je ook anders kan denken. Sterker nog dat aanpassen soms tot een beter resultaat leidt.

Strijders vallen

eiken waaien om,
de was van de lijn
zandkorrels buitelen terug in zee
aan elk begin zit een slot

oude strijders ze tuimelen,
verdwijnen onder stof

de legionair laat
zijn scutum vallen
zakt naar zijn sandalen
kleurt de aarde rood

nieuw schild dringt naar voren
blijven de testudo's in stand
tot in het ongewisse

de wormen van het slagveld
worden gevoed
met oude idealen
die smaken goed
(uitgestorven delicatesse)

alleen volhouden telt
verzuren doen de spieren
die het niet meer trekken

de nacht smaakt bitter
wachten op het volgende cohort
als de zon opkomt

De foto's zijn op 15 februari gemaakt  in Amsterdam. Je kan ze aanklikken voor een grotere versie ervan.

Engeland &

Nederland

---

Aardig en vriendelijk kan je zijn. Een dwingeland, zeurkous en lastpost kan ook. Toch hoeven die laatsten niet persé ongelijk te hebben. Maar de kans dat ze het krijgen is vaak toch kleiner. Want ook aardige mensen kunnen onaardig zijn. Voorkomendheid is een facade, waarachter 'eigenbelang eerst' schuil kan gaan.

Afgelopen week kwam ik terug van vakantie in een land vol traditie en beleefdheden. Voor broekfoto maakte ik een serie van acht blogs (1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, en 8). Uit het zevende citeer ik de laatste drie alinea's.

De vraag blijft, die ik me destijds ook stelde, hoe bereik je wat je bereiken wilt. Het is een kwestie die je serieus moet blijven nemen. De laatste tijd stelden verschillende mensen me de vraag wat ik daaraan doe. Mijn vakantieboek eindigt met de zinnen:

“Humankind can only be saved from destruction by establishing rational control over international and domestiuc affairs, i.e. By abolishing class and national conflicts and competition. And only a democratic socialist world federation can achieve that goal.”

En vul dat maar in als fietser, zwemmer en antimilitarist en activist tegen wapenhandel.

I Lost My Head

Before I go to sleep each night
I first remove my head,
and set it gently down upon
the nightstand by my bed.
And every morning when I wake,
I stretch my arms and yawn,
then pick my head up carefully
and put it right back on.

I put my head on backward
when I woke up yesterday,
and, every time I turned my head,
I looked the other way.
I started walking into walls
and falling down the stairs.
I stumbled into tables
and I tumbled over chairs.

Today is looking even worse;
I woke up in my bed
and felt around my nightstand
but I couldn't find my head.
I hope I find it shortly.
I'd be sad if it were gone.
From now on when I go to bed
I think I'll leave it on.

Kenn Nesbitt
Uit The Biggest Burp Ever

Je kan de foto's aanklikken voor een grotere versie ervan.