Ruimte

verhoudingen

---

De tekst van dit blog is blijkbaar in het proces van het zoeken naar verhoudigen verloren gegaan.

Je kan de foto's aanklikken voor een grotere versie ervan.

Glimlach

pedalen

---

Niet op de kleine dingen letten, zeg ik tegen mezelf als ik begin te piekeren. Hoewel de kleine dingen. Een glimlach als ik net de deur uit ben; Amsterdam nog niet uit en de eerste kieviten al gezien en gehoord; een gesprekje met reisleider Hugo op de pont (de collega van Kees die ik vorige week zag); en de man van 82 die watervlooien aan het vangen was in de duinen en van niets droevig wordt, behalve van het gegeven dat mensen nog steeds in iets middeleeuws als God kunnen geloven.

Eindeloos gaat de fietser en trapt zijn pedalen door de dag. Hij verorbert koffie, boterhammen, banaan en sinaasappelen. Hij ziet vogels, bloemen (wild en in rijen), kerken en een waag, duinen, zand en zee, maar ook het Markermeer. En de endorfine stilt de pijn en veroorzaakt een gevoel van welbevinden en geluk. Even helder denken alles op een rij kunnen zetten. Voor zo lang het duurt.

De fietser is moe. Hij heeft iets extra's nodig om zich prettig en zinnig door de dag van-alle-dag te trappen. Over het hoe en wat praat hij bij een kop kofie met Blew die ook de kustlijn tot vriend en toeverlaat koos. De dag maakte me echt vrolijk

DE MAAN KOMT OP

Als de maan verschijnt
gaan de klokken verloren
en doemen de ondoordringbare
paden op.

Als de maan verschijnt
bedekt de zee de aarde
en het hart voelt zich
eiland in het eindeloze.

Niemand eet sinaasappelen
bij volle maan.
Je moet groen en ijskoud
fruit eten.

Als de maan verschijnt
met honderd dezelfde gezichten,
snikt het zilver-
geld in je zak.


Federico García Lorca
Uit: Liedjes (1921-1924). Meulenhoff, Amsterdam, 1996.
Vertaling: Bart Vonck

Je kan de foto's aanklikken voor een grotere versie ervan.

Flarden

waterdamp

---

Het is de week van de zeemist. Al in het begin van mijn fietstocht verdwijnt vrijdag in het Amsterdamse Westelijk havengebied de wereld achter een grijs waas. Het is pas bij tochtgat Den Helder dat de zon er flink doorheen komt. Woensdag maakte ik voor het eerst kennis met deze nevel.

Het strand kent opeens grenzen. Over het wad waaien witte watten naar land om opeens alle zicht weg te nemen. Een wereld waar je alleen kan zijn. Het was niet onplezierig.

Dubbelspel
Ingrid Jonker (vertaling Gerrit Komrij)

Ons dubbelspel heeft me vermaakt,
het slinks bedrog, de jaknik-praat.

De ene spiegel in mijn kamer was
gaaf-glad, de andere had een barst.

Je denkt maar, god-mens, dat je me doorgrondde;
ik zal je zo verwarren en verwonden

dat je van spiegel tot spiegel draaft om uit te vinden:
als dit hier zij is, God, wie is die ander …?

uit: Ik herhaal je (met biografie door Henk van Woerden waarvan mij het woord onschuld het meest bijbleef. Zoals hier: „Van Ingrid Jonker is vaak gezegd dat zij het domweg vertikte om volwassen te worden, dat ze zich vastklampte aan de wereld van het ongerijpte, het nog niet volgroeide. Het is eerder zo dat ze aan voorbeelden van onschuld hechtte, om eerlijk te kunnen blijven in een land dat zich aan leugens en bedrog laafde.”)

Je kan de foto's aanklikken voor een grotere versie ervan.

Ik wacht

Watt

---

Als je goed kijkt, kan je overal iets moois zien. (Ik bedenk me opeens dat deze zin wel erg lijkt op deze.) Ook waar je het niet verwacht. Als je daarvan dan een foto maakt, zie je mensen vaak met verbaasde blik kijken.

Als ik stop voor twee futen dan duiken ze net onder. Ik wacht. Ze komen boven en borst-aan-borst geven ze elkaar takjes en blaadjes om de relatie te onderstrepen. Rustig zwemmen ze samen naar de kant. Goed dat ik wachtte.

'We trappen nu 250 Watt,' zegt een racefietser die even met me opfietst. Dat kan ik dan weer niet zien. Thuis vind ik wel dat ik met dat vermogen binnen een uur de Alp d'Huez op kan trappen. Het is een wereld die ik niet ken.

Song
Seamus Heaney

A rowan like a lipsticked girl.
Between the by-road and the main road
Alder trees at a wet and dripping distance
Stand off among the rushes.

There are the mud-flowers of dialect
And the immortelles of perfect pitch
And that moment when the bird sings very close
To the music of what happens.

Je kan de foto's aanklikken voor een grotere versie ervan.

The dance of the grebes (futen)